تأثیر برنامه آرامسازی پیشرونده عضلانی بر میزان درد مزمن کمر و فعالیت های روزمره زندگی بیماران مبتلا به دیسک بین مهره ای: یک کارآزمایی بالینی

زمینه و هدف: عمده ترین علت کمردرد، فتق دیسک بین مهره ای است. شایع ترین علامت این بیماری درد است که باعث کاهش فعالیت های روزمره زندگی در بیماران مبتلا می گردد. این پژوهش با هدف بررسی تأثیر برنامه آرامسازی پیشرونده عضلانی بر میزان درد مزمن کمر و فعالیت های روزمره زندگی بیماران مبتلا به دیسک بین مهره ای انجام شده است. روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی که به صورت موازی انجام شد، 56 بیمار مبتلا به فتق دیسک بین مهره ای کمر به صورت تصادفی در گروه 28 نفره آزمون و کنترل تقسیم شدند. به بیماران گروه آزمون طی 7 جلسه تئوری و عملی با تأکید بر 14 گروه عضلانی، برنامه آرامسازی پیشرونده عضلانی آموزش داده شد. پرسشنامه مقیاس شدت درد و فعالیت های روزمره زندگی، قبل از مداخله، بعد از یک ماه مداخله و بعد از سه ماه مداخله در دو گروه تکمیل گردید. یافته ها: در مجموع 56 بیمار مطالعه را به پایان رساندند. برنامه آرامسازی پیشرونده عضلانی باعث کاهش میانگین شدت درد و افزایش ابعاد فعالیت های روزمره زندگی در گروه آزمون بعد از سه ماه مداخله نسبت به قبل از مداخله شده است (001/0>p). همچنین آزمون آماری آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر، تفاوت معنی داری را در سه بار اندازه گیری میزان درد و امتیاز کل و امتیاز ابعاد فعالیت های روزمره زندگی در گروه آزمون نشان می دهد (001/0>p). در گروه کنترل این تفاوت ها معنی دار نبود. نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش، برنامه آرامسازی پیشرونده عضلانی تأثیر به سزایی در کاهش درد مزمن کمر و افزایش فعالیت های روزمره زندگی بیماران مبتلا به دیسک بین مهره ای دارد. به کارگیری این برنامه برای کاهش درد مزمن کمر و افزایش فعالیت های روزمره زندگی بیماران مبتلا به دیسک بین مهره ای پیشنهاد می گردد.